Yüklenme Tarihi: 18 Eylül 2018 - 03:18
Bir varmış bir yokmuş. İstanbul’da kocaman bir havaalanı varmış. Havaalanında bir sürü uçak yaşarmış. Bu uçaklar her gün binlerce insanı taşımak için uçarmış. Havaalanının en küçük uçağı olan Jettoy saatlerce uçan ve havaalanına dönen uçakları seyredermiş. Yolcu uçağı kadar insan taşımak, Jet uçağı kadar hızlı uçmak, helikopter gibi her yere inebilmeyi hayal edermiş. Ama yolcu uçağından küçükmüş. Henüz büyük jet uçakları kadar hızlı değilmiş. Çok uzun uğraşlar sonucunda da sadece geniş alanlara inebiliyormuş. Her inişten sonra yine olmadı diye söylenirmiş. Hangarın en yaşlı uçağı gülümseyerek ona bakmış. “Ah gençlik! Bir öncekinden daha iyi yaptın. Önemli olan bu.” “Ama hedeflediğim gibi değil. İstediğim gibi olmuyor!” demiş küçük jettoy. “Her seferinde bir öncekinden iyisini yapmayı başarırsan sonunda hedefine ulaşacaksın.” demiş yaşlı uçak.
Jettoy, bir gün kâğıttan uçaklar yapıp uçuran bir çocuk görmüş. Uçakları jet gibi gidiyor helikopter gibi süzülerek yere iniyormuş. Jettoy bundan çok etkilenmiş. Çocuğu daha iyi seyredebilmek için iyice yaklaşmış ve çocuğun üstünde daireler çizerek uçmaya başlamış. Tepesinde dönen uçağı gören çocuk gözlerine inanamamış. Ne kadar büyük ne kadar güzel diye düşünmüş. Ne yazık ki jetin yakıtı bitmek üzere olduğu için geri dönmesi gerekmiş.
O gece hangarda uçaklar yan yana dizilip uykuya dalarken Jettoy gördüğü çocuğu ve kâğıt uçakları düşünüyormuş. Çocuksa tüm akşam ailesine havada dönüp duran kocaman uçağı anlatmış. Ertesi gün belki tekrar gelir diye uçağa sürpriz hazırlamaya karar vermiş. Yatağına yatmış, uçağı düşünerek uykuya dalmış.
Ertesi sabah Jettoy sevinçle uyanmış. Hemen havalanmak istemiş ama o gün hava alanı çok yoğunmuş. İnen uçaklar, kalkan uçaklar bir türlü bitmiyormuş. Büyük uçaklar “Sen bekle! Bizim işimiz acele!” diyorlarmış ona. Jettoy “ama benim de kendimce önemli işlerim var” diye dert anlatmaya çalışsa da yoğunluktan hiçbir uçak onu dinleyemiyormuş. Jettoy pes etmemiş. Sakince ve sabırla sıranın kendine gelmesini beklemiş. Büyük uçaklardan en hızlı olanı durumu fark etmiş. Sırasını Jettoy’a vermiş. Jettoy bu fırsatı kaçırmamak için çok hızlı havalanmış. Bunu gören uçaklar bu genç uçağın hızına şaşırmışlar. Genç bir uçağa fırsat vermenin önemini anlamışlar.
Jettoy çocuğu aramaya başlamış. Yere taşlardan yazılmış kocaman bir “MERHABA” gördüğünde onu bulduğunu, çocuğun kendisi ile arkadaş olmak istediğini anlamış. Sonra o da gökyüzüne kocaman bir “MERHABA” yazmış. Bu merhabalarla başlamış arkadaşlıkları. Çocuk bir önceki akşam hazırladığı kartonları getirmiş. Kartonda neden benim etrafımda uçuyorsun yazıyormuş. Jettoy çocuğa nasıl cevap vereceğini düşünmüş. Yanına inip konuşmak istemiş. İnmesi için yeterli alan yokmuş. Birden gözüne kestirdiği küçük bir alana inmeye karar vermiş ve inmiş. Çocuk çok heyecanlanmış. Hemen ailesini çağırmış. Anne ve babası da bahçelerinde bir uçak olmasına çok şaşırmış. Jettoy heyecanla “Ben de senin kâğıttan uçakların gibi yere inmek istiyorum. Bana öğretir misin?” diye sormuş. Çocuk “Babam uçak mühendisidir, o sana yardımcı olabilir.” demiş. Babası “Buraya iniş yapabildiğine göre öğrenecek hiçbir şeyin yok. Bu kadar kısa mesafede nasıl indin?” dediğinde Jettoy aslında hedefine ulaştığını fark etmiş. Yaşlı uçağın sözlerini hatırlamış. “Her seferinde bir öncekinden iyisini yapmayı başarırsan sonunda hedefine ulaşacaksın.