Açıklama
Yükleyen: Alkışlarla Yaşıyorum
Yüklenme Tarihi: 18 Ağustos 2017 - 02:57
Günümüz dünyasinda insanoglu tamamiyle haz almak ve tüketmek üzerine yaşamını inşa ediyor . Bütün arayışlarımız , ulasmak istediklerimiz , arzuladiklarimiz kesin olarak bizi tatmine ulastiracagini umdugumuz ilizyonlardan ibaret . Mesela akşam oturup izledigin dizi sana olman gereken karakterin , yaşantının resmini çiziyor ve sen o kalıba girmek icin kendini şartlandiriyorsun. Dizi reklama girdiginde ise kapitalizmin kucagındasin artik . Reklamlar ile sana ihtiyacın olmadigi halde bircok şeyi 'aldirabilecek' bir mekanizma devreye giriyor .
Hatirlasaniza eskiden minür özkul , Adile naşit gibi samimi , insanın içini ısıtan figürler vardi . Günümüzde ise diziler holding sahibi gençler , lüks mekanlar , lüks arabalar ve şöhretin bizi mutluluga ulastıracagi pompalanıyor . Mutluluga insan nasil ulasabilir ? İçimizin boşaltildigini ne zaman farkedecegiz ?
Postmodern insan kendini iyi hissetmek icin bagimliliklarin esiri artik . Ölüm ve yaşam arasindaki kargaşaya anlamlar yüklüyoruz... Mutlaka bir meşgalemiz var . Labirentin sonunda bizi mutlak şekilde bekleyen ölüm gerçegi varken ; bunu görmezden gelerek yaşayabilmeyi nasil başarıyor insan ?
İnsanların ölecegini bilmesi ile ne zaman ölecegini bilmesi arasinda ki ince çizgiden ibaret . Tıpkı yeni ahit filminde geçen o sahne gibi . Bir anda insanların telefonuna ne zaman , saat kaçta ve nasil öleceklerine dair mesaj gelir ve hayat bütün anlamini yitirir . Oysa bu film zaten bitmeyecek miydi ?
Hatirlasaniza eskiden minür özkul , Adile naşit gibi samimi , insanın içini ısıtan figürler vardi . Günümüzde ise diziler holding sahibi gençler , lüks mekanlar , lüks arabalar ve şöhretin bizi mutluluga ulastıracagi pompalanıyor . Mutluluga insan nasil ulasabilir ? İçimizin boşaltildigini ne zaman farkedecegiz ?
Postmodern insan kendini iyi hissetmek icin bagimliliklarin esiri artik . Ölüm ve yaşam arasindaki kargaşaya anlamlar yüklüyoruz... Mutlaka bir meşgalemiz var . Labirentin sonunda bizi mutlak şekilde bekleyen ölüm gerçegi varken ; bunu görmezden gelerek yaşayabilmeyi nasil başarıyor insan ?
İnsanların ölecegini bilmesi ile ne zaman ölecegini bilmesi arasinda ki ince çizgiden ibaret . Tıpkı yeni ahit filminde geçen o sahne gibi . Bir anda insanların telefonuna ne zaman , saat kaçta ve nasil öleceklerine dair mesaj gelir ve hayat bütün anlamini yitirir . Oysa bu film zaten bitmeyecek miydi ?